فضای مسموم در زنجیره تامین خودروسازی

از آنجایی که بنگاه هاى اقتصادى مسیر خود را در اقتصاد کلان کشور تعریف می کنند و اقتصاد کلان کشور با کاهش ارزش پول ملى دچار مشکلات بزرگى از جمله کاهش حجم سپرده هاى بلند مدت و به تبع ان کاهش قدرت تامین مالی بانک ها شده است، شرکتها با مشکلاتی پیچیده تر از گذشته مواجه شده اند. 

در این شرایط ذینفعان دلال صفت شروع به سنگ اندازى براى فروش خودرو در بورس کرده و تلاش می کنند که دوباره با شعار هاى پوپولیستى در راستای احیای شوراى رقابت گام برداشته و صنعت بالنده خودرو را که به حق پیش ران صنعت ملى هست به ورشکستگی کشانده و سناریوى کهنه “فروش خودروسازان را به ثمن بخس به چینى ها” رااجرا کلید بزنند.

 حال سوال اینجاست که در این شرایط چه باید کرد؟ دست روى دست گذاشت یا با جور کردن جلسات بى حاصل و توسل به فضاى مجازى ورق را بر گرداند؟

بنظر من ادامه این استراتژى مانند لگد زدن به مرده هست.

 پس راهکار واقعى چیست؟ بنظر من بزرگترین دشمن صنعت خودرو و قطعه سازى انشقاق بین خودروسازان و قطعه سازان هست و لاغیر که موجب رکود، کاهش بهره ورى، نزول کیفیت و عدم شادابى این صنعت شده أست ، صنعتى که در اوج گردش مالى ۵ درصد تولید ناخالص داخلى را شامل می شود، ١٢ در صد اشتغال صنعتى را دارا بوده و این گستردگى جغرافیایى بى مثال را شامل می شود باید خیلى بهتر از این ها صیانت شود و این مهم فقط بدست ذینفعان واقعى محقق می شود.

 جدایى بین خانواده بزرگ خودرو بجایى رسیده أست که تقریبا اعتماد متقابلى وجود ندارد و در فضاى مجازى بى رحمانه به هم می تازند و این موج منفى موجب فرار قطعه سازان به بخش هاى شفاف تر اقتصادى گردیده و خودرو سازان را به واردات قطعات و خودرو براى صیانت از نقدینگى خود( دلالى و واردات) سوق داده و در آخر کم فروغ شدن تولید ملى و کاهش رونق خودکفایى را بدنبال خواهد داشت.

 خودروسازان و قطعه سازان به هر دلیل نتوانسته و یا نخواسته اند که پرده هاى واقعى را کنار بزنند و شفاف با مسایل برخورد کنند.

در خودروسازى شایسته سالارى یا وجود ندارد و یا انقدر کم هست که که قابل توجه نیست. سفارش ساخت و تامین بعضى از قطعات مثل ارث پدرى برخی قطعه سازان است و تغییر این بدون اعمال نظر خودرو ساز امکان پذیر نیست.

 بهترین روش براى بهبود امور ، تعامل با نمایندگان واقعى قطعه سازان و حضور مدیران مستقل خودرو سازی بر منصب مدیریت است که متاسفانه بلوغ کافى در هر دو طرف وجود ندارد ، خودروسازان براى اعمال نظر پشت در هاى بسته انجمن سازى می کنند و در بالاترین سطوح عضو ان انجمن می شوند  که با استفاده از تفرقه مدیریت کنند و این خود نشان از عدم سلامت فکرى و اقتصادى ان ها هست.

 از طرف دیگر بعضى از قطعه سازان براى استفاده از رانت هاى مدیریتى با خوش خدمتى و انجمن سازى پشت در هاى بسته خود را وقف حفظ منافع صرف خودروسازان می کنند که از هر آفتى بدتر هست و تبعات ان عدم اعتماد مردم به خودرو داخلى، خودرو ساز داخلى و قطعه سازان داخلى هست و بدون شک این رویه باید متوقف شود وگرنه همه ما در اتش این فضاى مسموم خواهیم سوخت.

تنها راه برون رفت از بحران کنونى شفاف سازى روابط ، استفاده از مدیران پاک فکر و مستقل و شایسته سالارى است و باید هر چه سریعتر این روند معیوب برای حفظ این صنعت عظیم و سودمند متوقف شده و به مسیر درست برگردد.

امیرحسین جلالی

عضو هیات رییسه انجمن همگن قطعه سازان خودرو کشور